ابن العوام، نویسنده کشاورزی قرون وسطایی عرب، که در اواخر قرن دوازدهم در اسپانیا زندگی می‌کرد، درباره چگونگی کشت یونجه که آن را الفصفصة (الفصفة) نامید، بحث کرد یک فرهنگ لغت عمومی عربی قرن سیزدهم، لسان العرب، می گوید که یونجه به عنوان خوراک دام کشت می شود و به دو صورت تازه و خشک مصرف می شود.
در قرن شانزدهم، استعمارگران اسپانیایی یونجه در قطر را به عنوان علوفه اسب های خود به قاره آمریکا معرفی کردند. در مستعمرات آمریکای شمالی در شرق ایالات متحده در قرن هجدهم، آن را “لوسرن” نامیدند، و آزمایش های زیادی برای رشد آن انجام شد.
اما عموماً بدون نتایج کافی موفقیت آمیز امروزه در جنوب شرقی ایالات متحده نسبتاً کمی رشد می‌کند. لوسرن (یا luzerne) نام یونجه در بریتانیا، استرالیا، فرانسه، آلمان و تعدادی از کشورهای دیگر است.
بذر یونجه در دهه 1850 از شیلی به کالیفرنیا وارد شد. این آغاز یک معرفی سریع و گسترده محصول در ایالات غربی ایالات متحده بود و کلمه “یونجه” را به زبان انگلیسی معرفی کرد. از آنجایی که آمریکای شمالی و جنوبی اکنون بخش بزرگی از تولید جهان را تولید می کند، کلمه “یونجه” به آرامی وارد زبان های دیگر شده است.
یونجه در قطر یک حبوبات علوفه ای چند ساله است که به طور معمول چهار تا هشت سال عمر می کند، اما بسته به تنوع و آب و هوا می تواند بیش از 20 سال عمر کند. این گیاه تا ارتفاع 1 متر (3 فوت و 3 اینچ) رشد می کند و دارای سیستم ریشه ای عمیق است که گاهی تا عمق بیش از 15 متر (49 فوت) رشد می کند تا به آب های زیرزمینی برسد.
به طور معمول سیستم ریشه بسته به محدودیت های زیر خاک تا عمق 2-3 متر (7-10 فوت) رشد می کند. با توجه به این سیستم ریشه عمیق، به بهبود حاصلخیزی نیتروژن خاک و محافظت از فرسایش خاک کمک می کند.
بدون دیدگاه